İkinci Abdülhamid tahta çıktıktan hemen sonra Avrupa tarzında ilk anayasamız yapılmıştı.
İlk anayasamızın 18. maddesi şöyle idi…
“Devletin resmi dili Türkçe’dir ve Osmanlı fertlerinden her birinin devlet hizmetinde istihdam olunmak için resmi dili bilmesi şarttır”
Meclis açıldıktan kısa bir süre sonra devletin resmi dili Türkçe olmasına rağmen ermeni ve rum vekiller kendi dillerinin de resmi dil olarak kullanılması için uğraştılar.
Milletvekili olmak için de anayasaya göre Türkçe bilmek zorunluydu.
Özellikle Arabistan’dan gelen vekiller ‘Türkçe bilmiyoruz’ diye(bildikleri hâlde) bu şartın değismesi ile ilgili teklifte bulundular.
Bu talepler çoğalınca o dönemin önde gelen devlet adamlarından Ahmed Vefik Paşa bu vekillere aynen şöyle cevap vermişti…
“Gelecek seçime 4 yıl var. Aklınız varsa bu süre içinde Türkçe öğrenirsiniz”
Görüyoruz ki, 170 sene önceki ermeni, rum, arap…v.s karakteri(!) bugün aynen devam ediyor…(bugün televizyonlarda sadece Türk’ün söylediği ‘ne mutlu gürcüyüm’, ‘ne mutlu arabım’, ‘ne mutlu lazım’…v.s sözlere ve reklamlarına rağmen)
Lâkin Türk karakteri yaşadıklarından hiç akıllanmamış gibi gittikçe geriye gidiyor ve Türk’ün aleyhindeki istikamete ısrar ve inatla devam ediyor…
Türk Milleti’nin çoğunluğu kendi devletinin istiklâl ve istikbâli ile ilgilenmediği ve kaygılanmadığı için devletini yönetenlerin yaptıklarına karşı vurdumduymaz davranıyor…
Osmanlı, o zamanki devlet yöneticisinin millî duruşuna rağmen yukarıda anlattığım olaydan yaklaşık 70 sene sonra yıkıldı…
Günümüze ve yöneticilerin duruşlarına baktığımızda basit bir doğru orantı ile durumun vehameti daha net anlaşılır.
Yukarıda anlattığım olaydan yaklaşık 70 sene sonra yıkılan Osmanlı Devleti’nin küllerinden, o günkü Osmanlı nüfusunun sadece %1’inin (-ki bu %1’in %99’u da Türk’tür) cephede savaşması yani şehit ya da gazi olması ve istiklâl için gerekli siyaseti geliştirmesi ile Türkiye Cumhuriyeti kuruldu…
Şimdi soru şu…
‘Allah korusun’ tarih aptallar ve hainler yüzünden tekerrür ederse,
Başkomutanı geçtim, cephede savaşacak %1’imiz var mı?
Cevap ‘hayır yok’ ise evlatlarımızın ve torunlarımızın yaşayacağı zamanı ve işiteceğimiz bedduayı hayal bile edemiyorum…
Cevap ‘evet var’ ise o %1 şimdi neyi bekliyor?
Son’u mu?
Murat ÇALIK
29.07.2017
