“Olay Kayseri’nin Bünyan ilçesi’nde yaşanır ve Alfred Hitchcock’un meşhur korku filmlerini bile çok gerilerde bırakacak kadar tüyler ürperticidir…
Kendisi Bünyanlı olmayan, politikayla uğraşmış ve halen Kayseri’de yaşayan
işadamı, 22 Şubat 2005 tarihinde Bünyan sınırında, Kayseri Malatya karayolu üzerinde, bir benzin istasyonuna girer.
Lokantaya oturur ve orada kalabalık toplulukla birlikte bir ufak rakı içer.
Yürüyüş mesafesindeki Bünyan’a gitmek için, lokantadan çıkar.
Ancak dışarısı hem zifiri karanlık hem de korkunç bir kar-tipi fırtınası başlamıştır.
Benzin istasyonuna yaklaşık 300 metre mesafedeki, Bünyan’a dönüş yolu kenarına varır. Oradan geçen bir arabaya binip,Bünyan’a ulaşma derdindedir.
Fırtına daha da şiddetlenir. Adam birkaç adım ötesini bile görememektedir. Gelip-geçen bir araba da yoktur.
Nihayet karanlıklar içerisinde, hayalet
gibi yavaş yavaş yaklaşan bir arabanın iki farını fark eder.
Arabanın, tam önünde yavaşlamasıyla birlikte hemen arka kapıyı açar ve arabaya biner.
Kapıyı kapatır, araba yeniden hareket eder. İçeridekilere merhaba demek ister.
Ama o da ne?
Arabada kimse olmadığı gibi, direksiyonda da kimse yoktur ve araba kendiliğinden yavaşça gitmektedir…
Birden paniğe kapılır. Korkuyla, hemen arabadan atlayıp, oradan koşarak uzaklaşmak ister ama hem araba hızlanmış hem de korku ile dizleri bağlanmış, hareket edemez hale gelmiştir.
Bu arada araba keskin bir viraja doğru yaklaşır. Adam dua etmeye başlar, bütün
günahları için tövbe eder. Yaptığı yanlışlar, kırdığı kalpler aklına gelir, defalarca tövbe eder ve arabayı durdurması için Allah’a yalvarır.
Tam bu esnada, pencereden bir el uzanır ve direksiyonu kıvırarak sert virajdan arabanın doğru yola dönmesini sağlar.
Her tehlikeli dönemece yaklaştıkça, Allah’a yalvarış ve yakarışı artar ve her seferinde de bir el dışarıdan uzanıp, direksiyonu çevirir.
Sonunda kendisini biraz toparlar, ayaklarını kımıldatır;
‘Ya Allah koru beni.’ deyip, kapıyı açmasıyla birlikte, kendisini arabadan dışarı fırlatır. Birkaç takla attıktan sonra, şarampolde kendisine gelir.
Defalarca üç Kulfu-bir Elham okuyarak, Bünyan’a yürüyerek ulaşır ve bir kahvehaneye girer.
Üstü başı ıslak ve şok haldedir.
Kendisini tanıyanlar hemen sobanın başına alırlar. Eline bir çay verirler.
Bir müddet sonra kendisine gelip, sesi titreyerek, başına gelen doğa üstü
ve korkunç olayı kahvedekilere anlatır.
Olayı dinleyenler inanmak istemeseler de, anlatan kişinin aklı başında ve toplumsal sorumluluk taşıyan bir pozisyonda olduğunu bildiklerinden, herkeste şaşkınlık ve derin bir sessizlik oluşur.
Yaklaşık yarım saat sonra, aynı kahvehaneye Koyunabdal Köyü’nden iki kişi girer.
Bir masaya oturur ve iki bardak çay söylerler.
Bu arada, gelenlerden birisi, diğerine şunları söyler.
-Ahmet baksana, şu sobanın başında oturan geri zekalı, bizim araba yolda kalınca, biz arabayı iterken, arabaya binip sonra da arabadan kendini atan öküz değil mi?..”
🙂
Ya dostlar!
Ömür dediğimiz üç gündür.
Dün geldi geçti,
Yarın ise meçhuldür..
O hâlde ömür dediğimiz bir gündür,
O da bugündür…
Hayatımızın ve yaşadığımız anın kıymetini bilelim…
Muhabbetle…
Murat ÇALIK
